عشق حقیقت

ای دوست نه هر چه درست و صواب بود ، روا بود که بگویند … و نباید که در بحری افکنم خود را که ساحلش بدید نبود ، و چیزها نویسم بی  خود  که چون  وا خود آیم بر آن پشیمان باشم و رنجور.

ای دوست میترسم – و جای ترس است – از مکر سر نوشت…

حقا ، و به حرمت دوستی ، که نمی دانم که این که می نویسم راه  ‫سعادت‬  است که می روم ، یا راه  ‏شقاوت‬ ؟

و حقا ، که نمی دانم که این که نبشتم طاعت‬  است یا ‏معصیت‬ ؟ 

کاشکی ، یکبارگی ، نادانی شدمی تا ، از خود ، خلاصی یافتمی !

چون در حرکت و سکون چیزی نویسم ، رنجور شوم از آن بغایت !

و چون در معاملت راه خدا چیزی نویسم ، هم رنجور شوم... چون احوال ‫عاشقان‬ نویسم نشاید ،

چون احوال ‫عاقلان‬ نویسم ، هم ، نشاید.. و اگر هیچ ننویسم هم نشاید... و اگر گویم نشاید.. و اگر خاموش گردم هم نشاید.. و اگر این واگویم نشاید و اگر وا نگویم هم نشاید … … و اگر خاموش شوم هم نشاید !