انسان خدایی و خدای انسانی

عجب سلوک حیرت انگیزی است.

فلسفه و عرفان دو طرف یه سکه به نظر میرسند.

در تاملات فلسفی خدا انسانی و وسعت و عظمت خرد انسان در ابعاد بیش از خود میجوشد و در عرفان نیز ادمی حالی بیخود میابد و انگاری که انسان خدا میشود.

خدا در عقل فیلسوف جای میگیرد و عارف در خدا جا میشود. در هر دو احوال ادمی باخدا یکی میشود 

خالق ومخلوق یکی میشوند.

من همواره این دو حال را با خود در زندگی میجوشم و هیچ تمامی ندارد.انجا که فلسفه مرا میخواند خدا را به طرف خود میخوانم و انجا که عرفان خدا مرا به طرف خود جذب میکند.

و همانقدر که فهمیدن خدا در فلسفه دشوار است برای من در عرفان همانقدر اسان میسوزم در این احساس.

گفت که بی بال و پری   من پر وبالت ندهم

در هوس بال و پرش     بی پر و پر کنده شدم

خدا دیالیکتیک هستی و نیستی و یک جهت است!