طغیان

جرات طغیان علیه ان چه تماما هست بنیادیترین توانایی انسان است که اگر از این جرات بترسد خالق را از خود جدا میکند ولی در مواجهه با ان خالق با مخلوق یکی میشود.فلسفه راه این جرات است و دین فرار از این جرات.

انسان خدایی و خدای انسانی

عجب سلوک حیرت انگیزی است.

فلسفه و عرفان دو طرف یه سکه به نظر میرسند.

در تاملات فلسفی خدا انسانی و وسعت و عظمت خرد انسان در ابعاد بیش از خود میجوشد و در عرفان نیز ادمی حالی بیخود میابد و انگاری که انسان خدا میشود.

خدا در عقل فیلسوف جای میگیرد و عارف در خدا جا میشود. در هر دو احوال ادمی باخدا یکی میشود 

خالق ومخلوق یکی میشوند.

من همواره این دو حال را با خود در زندگی میجوشم و هیچ تمامی ندارد.انجا که فلسفه مرا میخواند خدا را به طرف خود میخوانم و انجا که عرفان خدا مرا به طرف خود جذب میکند.

و همانقدر که فهمیدن خدا در فلسفه دشوار است برای من در عرفان همانقدر اسان میسوزم در این احساس.

گفت که بی بال و پری   من پر وبالت ندهم

در هوس بال و پرش     بی پر و پر کنده شدم

خدا دیالیکتیک هستی و نیستی و یک جهت است!

جرات متافیزیک

در نقطه شروع "نمیدانم"را جرات دانستن پیدا کردم. ادم وقتی جرات میکند تا بداند سیر درنامتناهی اغاز میشود . من این تجربه روانی روا انچه در فلسفه متافیزیک مینامند در زندگی همواره همراه خود احساس کردم. یک حس نامتناهی که در بیان کامل حقیقت در سیستم ناکامل منطق فو ق العاده تاثیر گذار هست.

ترس در نقطه اغاز و تاریکی هولناک قبل از شروع و فرار از ان راه دین است. در همین جاست که ادمی توانایی های نامتناهی خود را به خدا نسبت میدهد و او را از خود به بیرون از خود پرتاب میکند و این لایتناهی را خدا مینامد. خدا در تقکر دینی بیرون از انسان و بر انسان اراده دارد و پرستش این خدا به موجب احساس ناتوانی و عجزیست که در فرار از ترس نقطه اغاز هست.

طغیان انسان در برابر خدا  خالق و مخلوق را یکی میکند.

در فلسفه خدا و انسان یکیست. و همواره فیلسوف در این تقابل قرار دارد. قدم در نامحدود و زیر پا گذاشتن ترس این حقیقت را در انسان معلوم میکند که نیستی هست!

دیالیکتیک نیستی و هستی خدا و انسان را یکی میکند.

منکر نیستی شدن و به هستی مطلق معتقد بودن انسان را محاط و خدا را محیط میکند. ان هم خدایی که نیاز به پرستش ان را در بیرون از خود میافریند.

انجا که انسان احساس میکند وسعت خدا با او و در او درک میشود. و وقتی که ادمی در این درک عمیق غور کند انقدر خود را دوست میدارد که این دوست داشتن خود در بینهایت از نظر من خداست. در این وضع با همه انسان ها یکی میشود و انقدر احساس میکند که ان اعتقد دینی او را جدا نمیکند از دیگران و حقیقت را در پیش خود نمیبیند. یعنی حقیقت نه اوست و نه دیگری و هم اوست و هم دیگری! 

عشق حقیقت

ای دوست نه هر چه درست و صواب بود ، روا بود که بگویند … و نباید که در بحری افکنم خود را که ساحلش بدید نبود ، و چیزها نویسم بی  خود  که چون  وا خود آیم بر آن پشیمان باشم و رنجور.

ای دوست میترسم – و جای ترس است – از مکر سر نوشت…

حقا ، و به حرمت دوستی ، که نمی دانم که این که می نویسم راه  ‫سعادت‬  است که می روم ، یا راه  ‏شقاوت‬ ؟

و حقا ، که نمی دانم که این که نبشتم طاعت‬  است یا ‏معصیت‬ ؟ 

کاشکی ، یکبارگی ، نادانی شدمی تا ، از خود ، خلاصی یافتمی !

چون در حرکت و سکون چیزی نویسم ، رنجور شوم از آن بغایت !

و چون در معاملت راه خدا چیزی نویسم ، هم رنجور شوم... چون احوال ‫عاشقان‬ نویسم نشاید ،

چون احوال ‫عاقلان‬ نویسم ، هم ، نشاید.. و اگر هیچ ننویسم هم نشاید... و اگر گویم نشاید.. و اگر خاموش گردم هم نشاید.. و اگر این واگویم نشاید و اگر وا نگویم هم نشاید … … و اگر خاموش شوم هم نشاید !